Jestem z Łodzi. Pastor Godson był moim sąsiadem. Gdy byłam jeszcze nienawrócona i dla mnie i dla mojego męża był przykładem kultury, szacunku. Miał to COŚ, co podziwialiśmy. Nie wiedziałam wtedy, że widziałam w nim Jezusa.
Przeczytałam dziś artykuł, w którym pan Godson mówi, iż modli się za parlamentarzystów, za Polskę. Bardzo budujące słowa i mnóstwo przykrych komentarzy. Prawda jest taka, że Polska jest krajem przeklętym z powodu bałwochwalstwa w postaci kultu Maryi. Pamiętam kazanie, w którym kaznodzieja zadał pyatnie: Do których krajów chciałbyś wyjechać, aby poprawić sobie życie, status materialny? UK, USA, Szwecja itd. To są wszystko kraje protestanckie, które zwróciły sie do czystej ewangelii. W Polsce też może być dobrze. Módlmy się za nasz kraj. Bo gdzie dwóch lub trzech...
Link do artykułu:
http://wiadomosci.wp.pl/title,Niecodzienne-wyznanie-posla-modle-sie-za-Jaroslawa-Kaczynskiego,wid,14113612,wiadomosc.html
sobota, 24 grudnia 2011
piątek, 23 grudnia 2011
O my gosh...
Jutro Wigilia. Dzieci w szkole podekscytowane, niesłuchające nauczycielek i siebie nawzajem. Co chwilę słychać cieniutki głos: O my God! (O mój Boże!) I natychmist pojawiają się strofujące głosy: O my gosh! albo O my goodness! Wiele razy pytałam o co wam chodzi, czemu dzieci poprawiacie. Jedyne co słyszę to: To złe słowo.
Z jednej strony jest ironią, iż na straży Bożych przykazań stoją ludzie ze świata.
Z drugiej strony gdy ktoś, kto wierzy, westchnie sobie z serca, nawet gdy będzie to dziecko, musi zwracać się do bliżej nieokreślonego dobrobytu lub zamienić to na Ojej!
Z jednej strony jest ironią, iż na straży Bożych przykazań stoją ludzie ze świata.
Z drugiej strony gdy ktoś, kto wierzy, westchnie sobie z serca, nawet gdy będzie to dziecko, musi zwracać się do bliżej nieokreślonego dobrobytu lub zamienić to na Ojej!
sobota, 10 grudnia 2011
piątek, 9 grudnia 2011
Moje świadectwo
Byłam urodzoną wiedźmą. Każda kobieta u mnie potrafiła przewidywać przyszłość z kart, widziała duchy.
W wieku nastoletnim stwierdziłam, że chcę mieć niezbity dowód na to, że Bóg istnieje. Skoro diabeł został stworzony przez Boga i jest panem tego świata, to solidniej sie o tym przekonam gdy właśnie ten temat najbardziej zgłębię. Zgłębiłam tak bardzo, że w końcu nie wiedziałam co jest dobre a co złe, weszłam w tak bliski kontakt, że bliżej już chyba nie można.
Pewnego ranka obudziłam się z myślą, że jest mi wszystko jedno - zło jest takie samo jak dobro, WSZYSTKO jest takie samo, nie ma nic, tylko ja i pustka. Wiem jak wygląda piekło... I tam, na tej pustyni, znalazł mnie Jezus. Poczułam jego obecność, przepływały przeze mnie uczucie miłości, spokoju, pewności że z tej pustyni wyprowadzi mnie przewodnik najpewniejszy.
W 2003 r. na Florydzie narodziłam sie na nowo. W ramach programu studenckiego pracowałam przez 3 miesiące w kuchni obozu dla grup religijnych. Poszłam kiedyś z ciekawości na jedno takie spotkanie z koleżanką z Białorusi. Grupa młodych ludzi uwielbiających Jezusa. Jedna z dziewczyn zaczęła chodzić od osoby do osoby i pod jej dotykiem one się przewracały. "Co za dziwadła" pomyślałam. Ale gdy zaczęła zbliżać się do nas... również zaczęłyśmy słabnąć! Ola krzyknęła do mnie "Chodźmy stąd!" i widziałam, że ona tez to czuje co ja. Wyszłyśmy wstrząśnięte. Jednak to uczucie "słabości" nie odeszło. Trzy następne dni na zmianę śpiewałam pieśni i modliłam się. Nie mogłam spać, nie mogłam jeść - ogień we mnie płonął. Po trzech dniach zelżał, ale widziałam, że jestem już NOWYM CZŁOWIEKIEM. Widziałam świat inaczej.
Zaczęłam szukać zboru w Polsce. Niestety, nie udał mi się i zaczęłam podupadać. Na szczęście Pan temu zapobiegł i wysłał mnie do UK. Nie spodziewałam się, że właśnie tutaj rozpocznę wspólną wędrówkę ku wieczności z innymi braćmi i siostrami. A jednak. Znalazłam zbór, prawdziwych chrześcijańskich przyjaciół, przyjęłam chrzest wodny w 13 lutego 2008 r. i od tej pory wkorzeniam się coraz bardziej w mojego Przyjaciela - Jezusa.
W wieku nastoletnim stwierdziłam, że chcę mieć niezbity dowód na to, że Bóg istnieje. Skoro diabeł został stworzony przez Boga i jest panem tego świata, to solidniej sie o tym przekonam gdy właśnie ten temat najbardziej zgłębię. Zgłębiłam tak bardzo, że w końcu nie wiedziałam co jest dobre a co złe, weszłam w tak bliski kontakt, że bliżej już chyba nie można.
Pewnego ranka obudziłam się z myślą, że jest mi wszystko jedno - zło jest takie samo jak dobro, WSZYSTKO jest takie samo, nie ma nic, tylko ja i pustka. Wiem jak wygląda piekło... I tam, na tej pustyni, znalazł mnie Jezus. Poczułam jego obecność, przepływały przeze mnie uczucie miłości, spokoju, pewności że z tej pustyni wyprowadzi mnie przewodnik najpewniejszy.
W 2003 r. na Florydzie narodziłam sie na nowo. W ramach programu studenckiego pracowałam przez 3 miesiące w kuchni obozu dla grup religijnych. Poszłam kiedyś z ciekawości na jedno takie spotkanie z koleżanką z Białorusi. Grupa młodych ludzi uwielbiających Jezusa. Jedna z dziewczyn zaczęła chodzić od osoby do osoby i pod jej dotykiem one się przewracały. "Co za dziwadła" pomyślałam. Ale gdy zaczęła zbliżać się do nas... również zaczęłyśmy słabnąć! Ola krzyknęła do mnie "Chodźmy stąd!" i widziałam, że ona tez to czuje co ja. Wyszłyśmy wstrząśnięte. Jednak to uczucie "słabości" nie odeszło. Trzy następne dni na zmianę śpiewałam pieśni i modliłam się. Nie mogłam spać, nie mogłam jeść - ogień we mnie płonął. Po trzech dniach zelżał, ale widziałam, że jestem już NOWYM CZŁOWIEKIEM. Widziałam świat inaczej.
Zaczęłam szukać zboru w Polsce. Niestety, nie udał mi się i zaczęłam podupadać. Na szczęście Pan temu zapobiegł i wysłał mnie do UK. Nie spodziewałam się, że właśnie tutaj rozpocznę wspólną wędrówkę ku wieczności z innymi braćmi i siostrami. A jednak. Znalazłam zbór, prawdziwych chrześcijańskich przyjaciół, przyjęłam chrzest wodny w 13 lutego 2008 r. i od tej pory wkorzeniam się coraz bardziej w mojego Przyjaciela - Jezusa.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
